Ik stel jullie voor aan de familie Knieper. Op de eerste foto zie je ze allemaal. Wat mopperige types hoor. Luister je mee ? Ik wist niet wat ik hoorde, toen ik ze pakte.

We hebben nooit wat te doen, riepen ze in koor, want jij wast hier bijna niet.We zitten al jaren ongebruikt in het emmertje in de disselbak. Weet je wel, hoe nutteloos wij ons voelen.Bah, snertwijf. Maar nu, nu heb je ons nodig zeker. Worden we eruit gepakt en meteen door elkaar gerammeld. Nee, dat vonden wij niet leuk, hoewel het na jaren isoleer wel heerlijk was weer eens buiten te zijn. En dat schudden.....Je reinste discriminatie. Alleen de mooiste eruit grabbelen en dan ook nog van elke kleur maar eentje. En wij dan?, klonk het veelstemmig, verwijtend uit het emmertje.

Ik trok me niks van hun gemopper aan, hoewel ze wel gelijk hadden eigenlijk. Ze mochten nog even buiten blijven staan en toen ik klaar was met fotograferen heb ik de uitverkorenen weer in het emmertje gemikt en dat terug op zijn plaats gezet.

Ik hoorde de knijpers, die ik gebruikt had uitgebreid aan hun vriendjes vertellen over hun avontuur. Zij, die niet verder dan de tafel waren gekomen konden zich nog vaag de lucht, de dennebomen en het gras herinneren en waren stikjaloers.

Het bleef nog lang onrustig in de disselbak, maar ik heb mijn foto's klaar.